- Co myślisz o Zuzannie? - spytała Sylwia. - Nie mam na razie zdania, rozmawialiśmy dość krótko. - Karo uważa ją za Bóg wie kogo, ale ja nie należę do jej fanek. - Rozejrzała się dyskretnie. - Trochę za bardzo się rozpycha. Matthew skwitował to szerokim uśmiechem. - Sylwio, mogę ci zadać osobiste pytanie? - Spróbuj. - Czemu nie wyszłaś drugi raz za maż? Bo chyba nie z braku wielbicieli? - Rzeczywiście nie - odparła szczerze - ale dziękuję, żeś to zauważył. - Więc...? - Jak to się mówi, dmucham na zimne. A może zbyt lubię mężczyzn, żeby chcieć rujnować życie zarówno im, jak sobie. - Mam nadzieję, że to nie jest twoja generalna opinia o małżeństwie. - Och, raczej jest... Matthew miał wrażenie, że świat wokół niego wiruje i tylko on jeden tkwi w miejscu. Rozmawiał z gośćmi, poznawał nowych ludzi, pilnował, aby wszyscy dobrze się bawili, sam jednak czuł się tylko outsiderem i obserwatorem. Aethiopia znakomicie pełniła swoją funkcję, a Karolina, idealna gospodyni, była w swoim żywiole. Izabela i Mick, jej mąż, służyli pomocą, ale zachowywali się bardziej jak goście niż domownicy. Matthew nie był pewien, czy lubi muzyka; może przeszkadzały mu trzy kółka w jego lewym uchu i zarost - raczej niechlujny niż celowo zapuszczony. W każdym razie nie potrafił sobie wyobrazić jak kobieta w rodzaju Izabeli mogła się zakochać w takim typie. Ale największa niespodzianka czekała go ze strony dziewcząt. Flic, która - zgodnie z przewidywaniami matki - nikogo nie zaprosiła, wyraźnie czuła się swobodnie w towarzystwie starszej generacji gości. Annie Pereira, jedna z najbliższych przyjaciółek Imogen, przyjęła zaproszenie, nie przyszła jednak, gdyż zachorowała na grypę. Imo miała jeszcze w zapasie chłopaka, natomiast Chloe przez cały wieczór chichotała z Beatrice Lang. Wszystkie trzy świetnie się bawiły, ale też wszystkie trzy - ku zaskoczeniu Matthew - co jakiś czas upewniały się, czy z ojczymem wszystko w porządku. - Miło spędzasz czas? - zapytała Flic, ubrana w jedwabny komplet ze spodniami w kolorze błękitnego lodu, kiedy odbierała od niego tacę z różnymi rodzajami przekąsek. - Najmilej jak można. - Wszystko w porządku? - zagadnęła nieco później Chloe, bardzo taktownie przedstawiwszy go Beatrice, ładnej, ciemnowłosej i skośnookiej dziewczynce z aparatem na zębach. - Po prostu wspaniale. - Gdybyś chciał, żeby cię komuś przedstawić - szepnęła - wystarczy słówko. - Oczywiście - odrzekł z uśmiechem. Największą wagę jednak przywiązywał do gestu Imogen. Wcześniej wpadł na nią, jak ściskała się z chłopakiem - sympatycznym blondynem lat około szesnastu - w wąskim korytarzu obok gabinetu. Chłopak - trzeba przyznać - natychmiast się cofnął i wyraźnie zawstydzony zaczął ocierać usta, ale Imogen, co było do